Originally published in The XXY Project
Μετάφραση Ρηνιώ Συμεωνίδου
Είμαι απλώς ένας XXY/Ίντερσεξ τύπος. Αλήθεια είναι. Έχω ένα τυπωμένο μπλουζάκι και φωτογραφίες που το αποδεικνύουν. Κατέβηκα στην παρέλαση του Pride. Έκανα coming out. Οπότε, έτσι πρέπει να είναι.
Τι είναι λοιπόν ένας XXY/Ίντερσεξ τύπος; Είναι ένα άτομο που μοιάζει με άντρα. Ίσως λίγο ψηλότερο από το κανονικό, ίσως με μικρότερα χέρια από το κανονικό, ίσως με κακά δόντια, ίσως μ’ ένα δολοφονικό χαμόγελο. Η αλήθεια είναι ότι στην Αμερική έχει γίνει τόσο λίγη έρευνα για εμάς τους XXY τύπους, που πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι υπάρχουμε. Ωστόσο, υπάρχουμε. Ένας στις 500 αρσενικές γεννήσεις είναι γενετικός μου αδελφός. Έχω κάτι πολύ κοινό με 1 στα 500 αρσενικά που γεννήθηκαν οπουδήποτε στον κόσμο, οποιασδήποτε εθνικότητας, χρώματος δέρματος, ταυτότητας φύλου ή οικονομικής κατάστασης.
Αλλά, προφανώς, όπως και σε κάθε άλλη μικρή μειονοτική ομάδα που πετάει κάτω από το ραντάρ της ευαισθητοποίησης των ανθρώπων, κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή μας, εκτός εάν είναι ένας από εμάς, ή συγγενεύει με έναν από εμάς, ή παντρεύτηκε έναν από εμάς. Όσο για μένα, το έμαθα όταν ανησύχησα για ένα εξώγκωμα στο στήθος μου. «Είτε καπνίζετε πολύ χόρτο, είτε έχετε καρκίνο της υπόφυσης, είτε αυτό είναι το νέο πράγμα που ονομάζεται σύνδρομο Klinefelter», είπε ο γιατρός. Ήλπιζα ότι ήταν πολύ χόρτο αντί για πολύ λίγη τεστοστερόνη. Αλλά, ήταν ωραίο που μάθαινα ότι υπήρχε ένα όνομα για την εμπειρία μου να είμαι διαφορετικός.
Ναι! Υπάρχει κάτι μετρήσιμα διαφορετικό σε μένα – δεν χρειάζεται πια να συνεχίσω να αυτομαστιγώνομαι νομίζοντας ότι είμαι απλά περίεργος, απλά ηλίθιος, απλά δεν τα πιάνω!
Μόνο που στην πραγματικότητα δεν καταλάβαινα τίποτα για το ότι έχω ένα επιπλέον Χ χρωμόσωμα ή τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό. Έκατσα και διάβασα γι’ αυτό που είχα. Δεν ήταν πολύ και αισιόδοξα. Οι περισσότεροι του είδους μου βρέθηκαν πιο εύκολα στη φυλακή – έκτιαν ποινές για πράγματα όπως δολοφονία ή επίθεση με θανατηφόρο όπλο. Βίαια, παράλογα εγκλήματα. Τίποτα ευφάνταστο ή ψύχραιμο όπως μια τραπεζική απάτη ή ένα ηλεκτρονικό εγκλήματα. Τίποτα που θα μπορούσε να απαιτεί κάποιο μυαλό και όχι απλώς τυφλό ξεφτίλισμα. Αφού διάβασα τι είδους πρόγνωση και διάγνωση είχα, αποφάσισα ότι όσο λιγότερο μιλάω για αυτό το πράγμα που λέγεται Klinefelter, τόσο το καλύτερο. Μην το λες. Έγινε η αυθόρμητη αντίδραση μου. Μην το λες στους γιατρούς, μην το λες στα αφεντικά, μην το λες στους συγγενείς, μην το λες στους φίλους – μόνο στη σύζυγο πες το, γιατί πρέπει να ξέρει ότι ο τύπος που παντρεύτηκε μπορεί να μην είναι στην πραγματικότητα ένας άντρας με την απόλυτη έννοια του όρου.
Πέρασα μια δεύτερη εφηβεία όταν ο γιατρός μου είπε ότι η μόνη θεραπεία για αυτό που ήμουν ήταν να με βάλουν στην τεστοστερόνη και να μου κάνουν ενέσεις δύο φορές το μήνα για να μου δώσει αυτό που οι ειδικοί είπαν ότι χρειάζεται το σώμα μου. Δεν είχα ιδέα τι θα έκαναν οι ενέσεις τεστοστερόνης – και ούτε κι εκείνοι είχαν. Εκ των υστέρων κοιτάζοντας πίσω όλα τα «ταραγμένα χρόνια» μου όπου ψάχνω για νέο και καλύτερο γιατρό σχεδόν κάθε δεύτερη εβδομάδα και κανένας – Κανείς. Ούτε εγώ. Ούτε η πανέξυπνη μου σύντροφος. Ούτε κάποιος ψυχίατρος ποτέ σκέφτηκε έστω και για ένα δευτερόλεπτο ότι ίσως αυτό που ήταν “λάθος” με μένα ήταν ότι δεν ήμουν ένας συνηθισμένος τύπος και χτύπαγα τεράστιες ποσότητες ορμονών που πολύ λίγοι άνθρωποι θα κατάλαβαιναν.
Κανείς δεν μου είπε ότι εκτός από την αύξηση του βάρους και το μουστάκι, οι σκέψεις μου θα γίνονταν αρπακτικές, πατριαρχικές, ανταγωνιστικές και υπερ-αρρενωποιημένες τη μια μέρα και υπερσεξουαλικές την επόμενη και μετά καταθλιπτικές, λυπημένες και γεμάτες αμφιβολίες και κατηγορίες για τον εαυτό μου και ναι, πολύ, πάρα πολύ ντροπή. Κανείς δεν μου είπε ότι για μερικούς ΧΧΥ ανθρώπους η τεστοστερόνη μπορεί να μην είναι το εισιτήριο. Ότι για κάποια άτομα η τεστοστερόνη δημιουργεί ένα ρευστό φύλλο -τη μια μέρα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν ήμουν γυναίκα και την επόμενη μέρα να νιώθω τέτοια ντροπή και ενοχή και απίστευτο θυμό για τον εαυτό μου και να θέλω να απαλλαγώ από οποιαδήποτε, από την παραμικρή σκέψη γύρω από το …… τι γίνεται αν είμαι σε λάθος σώμα? Τι θα γινόταν – τι θα γινόταν αν δεν είχα ποτέ συμφωνήσει να πάρω τεστοστερόνη; Τι κι αν απλώς γελούσα με το πρησμένο στήθος μου και κάπνιζα περισσότερο χόρτο;
Κανείς δεν μου είπε ότι για μερικούς ΧΧΥ ανθρώπους η τεστοστερόνη μπορεί να μην είναι το εισιτήριο. Ότι για κάποια άτομα η τεστοστερόνη δημιουργεί ένα ρευστό φύλλο -τη μια μέρα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν ήμουν γυναίκα και την επόμενη μέρα να νιώθω τέτοια ντροπή και ενοχή και απίστευτο θυμό για τον εαυτό μου και να θέλω να απαλλαγώ από οποιαδήποτε, από την παραμικρή σκέψη γύρω από το …… τι γίνεται αν είμαι σε λάθος σώμα?
Τριάντα έξι από τα εξήντα οκτώ μου χρόνια έζησα γνωρίζοντας ότι έχω ένα επιπλέον Χ χρωμόσωμα. Γνωρίζοντας ότι κανείς δεν γνωρίζει τι είναι αυτό – τι σημαίνει αυτό – γνωρίζοντας ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε μένα και στους τύπους που είναι XY αρσενικά – όπως είπε ο Θεός, τα γνωστά, ξέρεις. Ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους άνδρες ή γυναίκες, αλλά μετά αναρωτιέμαι, οκ, κι εμένα ποιος Θεός με έπλασε;. Ω, ίσως είναι ο Θεός-ουράνιο τόξο!
Ήταν μακρύς ο δρόμος για να φτάσω από το σημείο όπου ντρεπόμουν να κοιτάξω τον εαυτό μου στο σημείο όπου αισθάνομαι ότι μπορώ να αγκαλιάσω το επιπλέον Χ και όλα τα δώρα που φέρνει, μαζί με όλες τις εκκεντρικότητες και τις παραξενιές που κουβαλάει. Όπως η όχι και τόσο καλή βραχυπρόθεσμη μνήμη μου. Όπως το να μην μπορώ να ανακτήσω κρίσιμα δεδομένα από τις πολλές πηγές που έχω διαθέσιμες στο πολύ δεξί μου ημισφαίριο, και αντίθετα να φλιπάρω ή να δίνω σαλταρισμένες και ανατρεπτικές απαντησεις “εκτός τροχιάς”. Ήταν ένας μακρύς δρόμος από την αυτό-απέχθεια έως την αυτο-αποδοχή και από το να βλέπω το επιπλέον Χ σαν κουσούρι αδυναμίας και κατωτερότητας, μέχρι να το δω σαν πηγή μοναδικότητας και ανεκμετάλλευτων και ανεξερεύνητων ταλέντων. Και έχω κάνει πολύ μεγάλη πρόοδο, τόσο πολύ που όταν η καλύτερη κολλητή μου πρότεινε να φορέσω στην παρέλαση ένα μπλουζάκι “XXY/Ίντερσεξ τύπος”, και θα φορούσε κι αυτή ένα που έλεγε «Λεσβία κολλητή ενός XXY/Ίντερσεξ τύπου», φάνηκε σωστό. Την πρότασή της, ότι η Κάρεν, η σύντροφός μου εδώ και 36 χρόνια, θα περπατούσε στο Pride με ένα μπλουζάκι που γράφει: «Κολλητή ενός XXY/Ίντερσεξ τύπου», την ένιωσα τόσο αγαπησιάρικη και υποστηρικτική και τόσο μεγάλη κίνηση φιλίας και αποδοχής που είπα ΝΑΙ χωρίς καμιά άλλη σκέψη. Η μέρα της παρέλασης πλησίαζε.
Δύο εβδομάδες μετά το άνοιγμα μου με χτύπησε η σκέψη ότι όχι μόνο δηλώνα δημόσια ότι είμαι XXY/Ίντερσεξ άτομο, αλλά ότι το έκανα με τον πιο ανοιχτό τρόπο, δηλώνοντας την ταυτότητά μου σε όλη την πόλη μου που μπορεί να παρακολουθούσε, συμπεριλαμβανομένης της ανακοίνωση της ταυτότητάς μου σε όλους τους ανθρώπους που ανήκουν στη φυλή του ουρανίου τόξου. Έκανα check -in όταν με χτύπησε η σκέψη αυτή και βρήκα πως συνέχιζα να το νιώθω σωστά. Ποτέ δεν ένιωσα τύψεις ή περίεργα που δέχτηκα την προσφορά της λεσβίας φίλης μου να πορευτεί στο πλευρό μου. Τη μέρα της παρέλασης, εκτός από έναν αγχωτικό μαινόμενο πονόδοντο (άλλη ανάρτηση αυτό – ίσως), ένιωσα καθαρός και διάφανος και έτοιμος να βγω ανοιχτά.
Έχω κάνει μεγάλη πρόοδο, τόσο πολύ που όταν η καλύτερη κολλητή μου, μου πρότεινε να φορέσω ένα μπλουζάκι “XXY/Ίντερσεξ τύπος” στην παρέλαση και το δικό της θα έλεγε «Λεσβία κολλητή ενός XXY/Ίντερσεξ τύπου», το ένιωσα σωστό.
Κάναμε coming out. Εγώ, ως το σπάνιο «Ι» στο ΛΟΑΤΚ συνεχές που μερικές φορές συμπεριλαμβάνει και το «Ι», και ως σύμμαχος της ασιο-αμερικανήδας κολλητής μου και σύμμαχος των λεσβιών. Βγήκα ανοιχτά, ανακοινώνοντας υποστήριξη για το ανθρώπινο δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι να αγαπήσουμε αυτούς που μας ελκύουν και να εκφράσουμε την αγάπη μας με αυθεντικούς τρόπους για το ποιοι είμαστε σαν ανθρώπινα πλάσματα. Βγήκα. Ηταν καλο. Ήταν η σωστή κίνηση. Και τώρα, έχω περισσότερη ελευθερία να κινούμαι σε αυτή τη γενικώς ασυνήθιστη σωματική μορφή και περισσότερη ελευθερία να εξερευνήσω εκφράζοντας τμήματα αυτού του εαυτού μου που έχω απορροφήσει και έχω σπρώξει στη σκοτεινή ντουλάπα της σκιάς. Ελευθερία να καλωσορίζω στο σπίτι και να αγαπώ αυτά τα αποξενωμένα μέρη του εαυτού μου που κάποτε ήταν πηγές ντροπής και κρύφτηκαν, αλλά τώρα φαίνονται να είναι όμορφα και αγαπημένα κομμάτια του εαυτού μου που μου έλλειπαν πολύ καιρό.
Όχι. Δεν σχεδιάζω να μετατρέψω το πέος μου σε κόλπο, ούτε να μεγαλώσω το στήθος, να μακρύνω τα μαλλιά μου ή να πάρω οιστρογόνα. Κανείς που με γνωρίζει δεν θα παρατηρήσει κάτι πολύ διαφορετικό πάνω μου. Είμαι ακόμα cis gender και συνεχίζω να ισχυρίζομαι ότι ανήκω στο ετεροφυλόφιλο στρατόπεδο εάν επρόκειτο να ξαναγίνω σεξουαλικός. Αλλά κατά καιρούς μπορεί κανείς να δει μια λάμψη της σοφής γυναίκας ή του παιχνιδιάρικου κοριτσιού μέσα μου, μαζί με τον σοφό άντρα και το αθώο αγοράκι.